Eski Şiir Bahçeleri

SANATRARI bize sevdiren, çevresinde yükselten ya sözü, sazı, veyahut da çizgisidir. Her sanatkârın peşinde koştuğu ülkü birdir. Duyduğunu türlü türlü ruh haletleri içinde bize vermek, duyurmak.

Şair, kelimelerin kabında ilhamını çiçeklendirir, beri yanda bir virtüöz parmaklarının dokunuşu ile dile getirdiği sazının tellerinde veya üflediği kamışında kâinatın güzel fakat müphem sırlarını nağmelendirirken, çizgiden harikalar yaratan sanatkâr da kurşun kalemi, fırçası ve paletinin çeşit renklerile, tıpkı şairin, virtüözün yaptığı gibi ayni ahenk ve kudretle duygularımızı, hayalimizde besleyip birikirlerine ekleyerek vücutlandırdığımız kaçıcı şekilleri müsbet olarak gözlerimizin önüne serer, sayfalarda ebed’leştirir ve ölmezliğe perçinler.

İşte, şimdi birer birer sayfalarını ve eminim ki, büyük bir zevkle çevireceğiniz üstat Münlf Fehimin eşsiz, bütün bir hissi, sanat ve titiz bir incelik âbidesi olan fırçasından doğan, yaratılan hayal âleminde gezintilerin ilham kaynağı «Eski şiir bahçelerinde»yi seyrederken bunları düşünüyorum.

Münif Fehimdeki bu çizgi asaleti, hâkimiyeti hiç de köksüz bir temele, göreneğe dayanmıyor. Onun dağarcığmda esaslı bir kültürün sonsuz bir kaynağı var. Münif bugünü, İçtimaî, siyasî, ahlâkî değişiklikleri izlediği kadar, dünü de gerek aile çevresinden, gerek devrinin kalbur üstü insanlarından, olaylarından öğrenmesini bilen bahtiyar bir sanatkârdır. Teferruatı iyice seçmesini bilen gözleri, alelâde soğuk bir fotoğraf adesesi değil, bu teferruatı bütün nüansları ile tesbit edecek kadar dimağını kullanan bir insandır. Bunun içindir ki, resimlerinde, çizgisinde şuurlu bir arayışın ve buluşun uygulu bağdaşmasını zevkle seyrediyoruz.

Münif Fehim «Eski şiir bahçelerinde» yi çizgilendirirken ne yapmak istemiştir? Bana öyle geliyor ki, ilerinin daha çok, ve

derinden tanıyacağı, anlayacağı, bu asîl sanat âşık ve hayranı çizgide kelimeleri söyletmiş, daha doğru ve kesin bir deyimle resimde şiiri vücude getirmiştir. Bunu yaparken de, hafızalarımızda yer etmiş, nazlı akisleri kulaklarımızda daha hâlâ zevkle çınlayan nusraların dokuyucusu şairlerin gizli meram ve düşünce sınırlarını kırıp, onlarm bu nusralarda gösterdikleri hüneri ayni kudret ve ustalıkla, belki de daha apaydın olarak şiirli çizgilerinde aynalandırmıştır.

İşte «Eski şiir bahçelerinde» bizi hem geçmişin hayal âleminde dolaştırıyor, hem de elimize dünün güzelliklerini bir araya toplayan, türlü türlü renkli çiçeklerle dolu, gönül açıcı, göz nurlandırıcı bir bahçenin anahtarını sunuyor. Bu sanatlı anahtarın usta yapıcısı da, kendi nevinin en yüksek unsuru diye gerçekten alkışladığımız Münif Fehimdir.

Başında, kendisi de özlü bir çizgi üstadı olan Sedat Simavî gibi bir varlığın bulunduğu «Yediğim» müessesesinin, «Eski şiir bahçelerinde» yi hazırlayıp basarak gelecek nesillere armağan etmesini nasıl övmeli, bilmiyorum, özverili bir çalışmanın mahsulü olan bu değerli hizmet hiç şüphe yok ki, kültür ve edebiyat hayatımızda derin akisler bırakacak kadar azametlidir. Mükâfatı da gittikçe artan, çoğalan okuyucuların bu müseseseye karşı gösterdikleri candan ilgi, istek, ve sevgidir.

İBRAHİM HOYİ

O gül-endâm bir al şâle bürünsün yürüsün

Ucu gönlüm gibi ardınca sürünsün yürüsün

Vasıfı Enderûnî

Olur çeşm-i gazâlân leyl-i bî mehtâba âvîze

Verir bir serv-i siminden nişan serv-i hirâmanlar

Faruk Nafiz

Gülmezse yüzün bahçelerin kalbi kan ağlar,

Güllerle dolar görse gülerken seni dağlar.

Faruk Nafiz

Kangı büttür bilmezem îmânımı garet kılan

Sende îman yoh ki sen aldın diyem îmânımı

Fuzulî

Kandilli yüzerken uykularda,

Mehtabı sürükledik sularda...

Yahya Kemal

Göz gördü gönül sevdi seni ey yüzü mâhım

Kurbân olayım var mı benim bunda günahım

Süleyman Nahifi

Bir şeker hand ile bezm-i şevke câm ettin beni

Nîm sun peymâneyi sâkî temâm ettin beni

Nedim

Gülzârdan ol şûh-i dil-ârâ ile geçtik

Gûya ki nesimiz gül-i ra’nâ ile geçtik

Nailî-i Kadîm

Her gelen rind kanar zevke bu meclisde Kemâl Cânîb-i Rahmete son çekdiği sâgarle döner

Yahya Kemal

Lâl olursun söylesem bir fıkra tâb-ı sîneden

Bir sahîfe açsam ağlarsın kitâb-ı sîneden

Muallim Naci

Bahârı neyleriz ol gül'izâr-ı gonce-femin

Gülüp açılması bin nevbahâra değmez mi

Nâilî - i Kadîm

Görmeden Mecnûnların sahrâdaki cem'iyyetin

Sevdiğim meşk-i nigâh eylerdin âhûlarla sen

Nedîm

Ayağın sakınarak basma amân sultânım

Dökülen mey kırılan şîşe-i rindân olsun

Nedîm

Bir şu'lesi var ki şem'-i cânın

Fânûsuna sığmaz âsmânın

Şeyh Gâlip

Kanına girmiş boyunca Bâkî-i dil-hastanın

Ergavânî câme giymiş sanman ol serv-i-revân

Bâkî

Sen bir âhû gibi dağdan dağa kaçsan da yine

Seni aşkım canavarlar gibi takîb edecek!

Faruk Nâfiz

Bülbüller öter güller açar şâd gönül yok

Biz böyleliğin görmemişiz fasl-ı bahârın

Şeyhü'l-İslâm Yahyâ

Pâyını sûzân eder dikkatle bas kim râhına

Kalbini atmış ölürken âşinâlardan biri

Nâmık Kemâl

Birlikte öyle tatlı zamanlar geçer ki rûh

İster seninle bir ebedî sevk-i imtizâç

Tevfîk Fikret

Bir elinde gül bir elde câm geldin sâkiyâ

Kangısın alsam gülü yâhud ki câmı yâ seni

Nedîm

Nevbahârı vuslatın bassın deyû ilk âyına

Bûseden pâbûş giydirdim o nermin pâyına

Yahyâ Kemâl

Biz ol âşıklarız kim dâgımız merhem kabul etmez

O gülzârın ki âteşidir gülü şebnem kabûl etmez

Nâilî-i Kaim

150 Kuruş